Singer-songwriter / gitarist Chris Beard, zoon van Joe Beard, is een blues muzikant uit Rochester, NY. Na zijn graduaat en, geïnspireerd door o.a. Buddy Guy en Matt Murphy, richt hij zijn eigen blues band op. De eerste twintig jaren van zijn carrière treedt hij vooral lokaal in zijn thuis staat op. In 1998 (hij was toen veertig) debuteert hij met "Barwalkin'" en wordt hij genomineerd met een W.C. Handy, als 'Best New Blues Artist'. Soul man (en vriend) John Rawles was de producer. In 2001 volgt “Born To Play the Blues” en in de pers noemt men hem ondertussen “the Prince of the Blues”. “Live Wire” (2005) is een combinatie van een live en een studio album. In 2010 verschijnt "Who I Am and What I Do", een album waarvoor hij samenwerkte met de jongere songwriter Ronnie Baker Brooks. Vijf jaar (en een kleine beroerte) later is er het album “Eye of the Witch”, dat Chris Beard uitbracht op zijn eigen label Destin Records. Het is een album met vooral eigen nummers, waarbij hij o.a. geholpen wordt door Carlton Campbell, die ook de producer is. Carlton kennen we uiteraard allemaal als zoon van Phil Campbell en lid van de Sacred Steel Campbell Brothers. Chris Beard was er dit jaar bij tijdens de (feest)editie van de Southern Bluesnight in Heerlen. We konden toen live zien, wat een geweldige blues man en performer hij was. Wij maakten toen een afspraak met hem en stelden hem voor zijn optreden enkele vragen.

Dag Mr. Chris Beard, bedankt dat je even tijd voor ons wil vrijmaken.

Wat moeten we weten van de muzikant Chris Beard? Ik las dat je opgroeide in Rochester, een stad ten zuiden van Lake Ontario in het westen van de staat NY. Je groeide op in een muzikale omgeving. Waarom ben je muzikant willen worden? Welk advies kreeg je van je vader (blues legende Joe Beard)?...

Mr. Chris Beard werd geboren als blues man. Ik heb niet voor de blues gekozen, de blues koos mij…

Mijn vader is Joe Beard. Hij is afkomstig van Ashland, Mississippi en hij groeide op in de jaren ’50 in Beale Street. Hij was bevriend met Matt “Guitar” Murphy (van de Murphy Brothers, die nog samen speelden met BB King /nvdr). Hij verhuisde daarna naar Rochester, NY. Mijn vader bezocht soms zijn broer in Chicago en ging dan ook naar blues clubs, waar hij artiesten als Jimmy Reed en Sonny Boy Williamson zag optreden. Zo kwam hij in contact met John Lee Hooker en zijn idool Muddy Waters.

Ik ben gitaar beginnen spelen toen ik vijf jaar oud was. Door de contacten die mijn vader had met Buddy Guy, Luther Allison, Albert King, BB King en Matt “Guitar” Murphy, zijn dat de mensen die mijn gitaarspel beïnvloed hebben. Ook Johnny “Guitar” Watson, Freddie King, Albert Collins en Jimi Hendrix… en nog andere grote gitaristen hebben me beïnvloed.
Ik kan misschien een moderne gitarist zijn, maar het zijn deze oudere gitaristen, die nog altijd de beste gitaristen zijn. Heel veel gitaristen van nu spelen gelijk Buddy Guy, BB King en Albert King… dat hoor je als ze spelen.

Eén van de eerste dingen die mijn vader me zei, was dat ik snel moest beslissen of ik een frontman of een side man wou worden. (hij lacht spontaan) Ik koos ervoor om een frontman te worden. Hij zei ook dat ik in de blues moest geloven en dat ik serieus met mijn instrument moest om gaan. Hoe hard ik ook geleerd heb en nog steeds doe, je kan niet alles over de gitaar leren, want er is veel te veel om te leren over de gitaar.         

Hoe zou je je muzikale stijl omschrijven, als “electric” blues?

Neen, het is vooral elektrische blues, maar ik doe ook wel eens folk blues en akoestische blues. Mijn vader is een echte (hij herhaald dit) traditionele blues man. Toen ik een kind was, draaide hij altijd Howlin’ Wolf, Muddy Waters en Sonny Boy Williams… je weet wel wie ik bedoel. 

Door wie ben je muzikaal beïnvloed?

Dat zijn inderdaad de mensen door wie ik ook beïnvloed ben. Het zijn er heel veel.

Je kreeg als bijnaam de "Prince of the Blues". Waarom en wie gaf je die naam?

Ja, dat klopt. Iemand gaf me die naam… Ik speelde vaak in NYC en daar gaf iemand me die naam.

Is “blues” een manier van leven voor jou?

Ja dat is het! (hij knikt nog even heel overtuigend na…)

We hebben moeten wachten tot in 1997 (je was toen veertig) voor je eerste album “Barwalkin’”.  Waarom duurde het zo lang?
Je producer was Johnny Rawls en je werd genomineerd als 'Best New Blues Artist'... Wat herinner je hier nog over?

(Lachend) Vertel niet aan iedereen hoe oud ik ben. Ik ben nu achtentwintig (hij lacht opnieuw)
De naam van het eerste album? Had die iets te maken met een bar of?
Het album is gemaakt voor JSP Records het label van John Stedman. Zij hadden mij een Amerikaanse vertegenwoordiger (booking agent) toegewezen. Hij regelde mijn shows en, omdat ik het zo goed deed en, omdat ik tijdens een optreden ook wel eens met mijn gitaar over de bar liep, kreeg een song (na een nacht slapen) en het album die titel.
Ja, de producer was soul man Johnny Rawls. Hij is nog altijd een goede vriend van mij!... 

"Who I Am and What I Do" je tweede album, verscheen in 2010. Er is een track die je samen schreef met Ronnie Baker Brooks. Waarom koos je hem (een jongere) als co-songwriter?

(Hij verbetert me) Neen, mijn tweede album heet “Born To Play the Blues” en is in 2001 bij JSP uitgebracht. Ik was zelf de producer van het album en het was een uitstekend album (wat promotie moet kunnen! /nvdr) (Hij lacht opnieuw uitbundig, terwijl hij me op de schouder klopt…) Het was een album, dat meer over mezelf ging. Als iemand anders je producer is, krijg je ook altijd iets van hem mee.
Je mag nu zelf verder gaan…

(Ik ga verder met het album “Who I Am and What I Do”… maar hij onderbreekt me opnieuw) “Live Wire” is eerst nog in 2005 uitgebracht. Het album is een combinatie van een live album en een studio album. Er zijn twee live shows (één in Chicago en één in Michigan) en studio werk in gecombineerd.
Werkte je toen ook al samen gewerkt met Ronnie Baker Brooks?
Neen, dat is pas op de volgende CD: “Who I Am and What I Do”… Ik ben altijd een grote fan van Ronnie geweest. Zijn songwriting, zijn speelwijze… Wij weten van elkaar hoe we in elkaar zitten. We werken veel en goed samen.    

Hoe verschillend zijn je éérste album en je laatste, “Eye of the Witch”? Wat zit er achter de titel van het album? Wat moeten we zien door de ogen van een heks?

Juist, dan is er nog “Eye of the Witch”. Het is de titel van een van de songs en het staat ook ergens een beetje voor de voodoo kant van mij. Mijn ouders zijn afkomstig uit Mississippi, vandaar. Het album is mijn beste album tot en met vandaag.
Ken je Carlton Campbell?
(Ik knik ja en beaam dit met “Carlton kennen we uiteraard allemaal als zoon van Phil Campbell en lid van de Sacred Steel Campbell Brothers…)
De drummer van de Campbell Brothers was de producer van het album. We zijn heel goed bevriend en hij is ook mijn drummer (op het album) als hij niet met zijn vader optreedt. Het album is uitgebracht op mijn eigen (Destin Records) label. 

Je tourt momenteel in Europa (NL, DE, BE en FR)… Is Europa muzikaal gezien, erg verschillend van de US? Hoe verschillend is het publiek?

Ja, die verschillen die zijn er heel zeker. In Europa wordt de muziek beter ondersteund. Het publiek waardeert de muzikant meer.

Volgend jaar wordt je 60. Heb je nog muzikale dromen? Dingen die je nog zou willen doen?

Ja, heel zeker. Ik zal nooit ophouden met te dromen. Ik ben ergens zoals BB King was: “on the road untill I die…”
Ik speelde al met heel veel mensen en er zullen er zeker nog anderen bijkomen. Nog eens met Buddy Guy, met Eric Clapton (want hij leeft nog).

Wat was een hoogtepunt en dieptepunt in je carrière?

Ik bekijk dat nooit zo zwart wit, als goed of slecht. Al mijn optredens zijn speciaal.

In 2005 had ik een kleine beroerte en mijn hele rechter kant was tijdelijk verlamd. Het duurde bijna twee jaren om te genezen. Ik ben vrij snel opnieuw beginnen te spelen, maar het was eerst heel moeilijk. Ik heb terug moeten leren spreken, leren schrijven en leren zingen.
Ik huurde voor mijn shows een tweede gitarist in en liet hem meespelen, om door te kunnen doen. Wanneer ik niet optrad, volgde ik therapie. De beste manier om snel te genezen, zo adviseerde mijn therapeut me, was zo snel mogelijk de draad weer opnemen. Dat deed ik ook. En, nu sta ik hier!... 

Zijn er momenteel voldoende jonge muzikanten om jullie generatie op te volgen? Namen?

Ik denk van niet. Er zijn er enkelen… Er is de jonge Quin Sullivan (Quinn Sullivan - °1999 - is een jonge Amerikaanse zanger / gitarist uit New Bedford, MA. Sullivan kreeg toen hij drie was, als Kerstspeelgoedje, zijn éérste gitaar. Hij begon met gitaarlessen, vanaf zijn vijfde /nvdr).

Waar ben je buiten muziek mee bezig?  

(Hij lacht) Met vrouwen en het meest met mooie vrouwen (dan is er weer het schouderklopje…) De liefde van een aardige vrouw, daar gaat het om…
Ik ben graag bij mijn familie. Ik heb een dochter en twee kleinkinderen.

Wat heb je door muziek over jezelf geleerd?

Dat ik een heel gepassioneerd iemand ben. Drugs en alcohol waren – zoals voor iedereen - ooit – ik was toen veel jonger - een heel belangrijk deel van mijn leven. Als teenager dacht ik, dat hoe meer ik dronk, hoe beter ik zou spelen.
Wat een bullshit!... (hij lacht opnieuw) “Such a bullshit!...”
Vandaag speel ik beter dan ooit.

Laatste vraag M. Beard: wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?

Volgende week vliegen we terug naar de States. Ik zou meer willen touren in Europa.
Ik ga een nieuw album uitbrengen en dat wil ik promoten. Er komt een artikel in “Living Blues”…

En Vanavond?
De set list is een mix van oude en nieuwe nummers. Een mix, zelf nummers uit mijn eerste albums… Voor ieder wat!...

Mr. Chris Beard, bedankt voor je muziek en trakteer ons straks op een geweldige show!

Eric Schuurmans

meer foto's